Author:
Abstract
Arnavut ulusçuluğunda başrole oturtulan 1878 yılında kurulan Prizren Birliği’nin dağılmasının sonrasında Arnavutları gerçek anlamda siyaseten birleştiren gelişmeler, 30-35 yıl arasındaki bir sürece yayılmıştır. Arnavutların siyasi anlamda birleşmesi ve bağımsızlığını kazanmasında iç dinamiklerin yanında özellikle Avusturya-Macaristan ve İtalyan dış politikalarının etkisi de önem taşıyan bir unsur olarak belirmiştir. Arnavutluk’un 1912 yılında bağımsız bir devlet olarak ortaya çıkışında bu iki devletin Arnavut topraklarına yönelik politikaları önemli belirleyici etkenlerden biri olmuştur. Avusturya-Macaristan ve İtalya’nın Arnavutlar üzerinde tarihsel olarak bir takım bağlantı noktaları vardı. 20. yüzyılın başlarına gelindiğinde her iki ülke de sahip oldukları bağlantı noktalarını kullanarak Arnavut topraklarında bir nüfuz kurma peşindeydiler ve dolayısıyla her iki ülke de birbirleriyle rekabet içindeydiler. İki ülke, ilk olarak 1897 Kasım’ında “Monza Mutabakatı” adıyla bilinen statükoyu koruyan bir anlaşma imzalamışlardır. Sonraki 15 yıllık bir periyot içinde de iki ülkenin bölgeye ilişkin politikaları ve çatışmacı olmayan rekabetlerinden Arnavutlar yararlanmışlardır. Bölge üzerindeki iki ülkenin yaklaşımları ve politikaları Arnavutluk’un kurulmasını ve tanınmasını kolaylaştıran etkenler olmuştur.
Keywords
Abstract
Following the dissolution of the Prizren League, which was established in 1878, which was put in the lead role in Albanian nationalism, the developments that unified the Albanians in the real sense, spread over a period of 30-35 years. In addition to the internal dynamics, the influence of the foreign policies of Austria-Hungary and Italy appeared as an important factor in the political unification and independence of the Albanians. In the emergence of Albania as an independent state in 1912, the policies of these two states towards Albanian lands were one of the important determining factors. Historically, Austria-Hungary and Italy had some connection points on Albanians. By the beginning of the 20th century, both countries were pursuing an influence in Albanian territory, using their ports, so both countries were competing with each other. The two countries first signed an agreement in November 1897 that preserved the status quo known as the "Monza Consensus". Over the next 15 years, Albanians benefited from the two countries' regional policies and their non-confrontational rivalries. The approaches and policies of the two countries in the region have been facilitating the establishment and recognition of Albania.