Author :
Abstract
İran-Batı yakınlaşmasının bir bakıma Doğu-Batı yakınlaşmasına yönelik önemli bir adım olduğu düşünüldüğünde, nükleer müzakereler çerçevesinde ABD ve Avrupa’nın İran’la yürüttüğü müzakereler aynı zamanda Doğu-Batı arasında bir ‘yumuşama’ya da işaret etmektedir. Her ne kadar Trump’ın Başkanlığı devralmasıyla birlikte İran’la ilişkiler yeniden ‘gözden geçirilme’ye başlasa da, İran’la varılan ‘nükleer barış’, bazı uluslararası ilişkiler ve dış politika gözlemcileri tarafından ‘başarısız’ bir başkan olarak adlandırılan Obama’nın ve başkanlık döneminin nevi şahsına münhasır ‘bir başarı hamlesi’ olarak görülmektedir. Hem İran hem de ABD için yeni bir yumuşama döneminin aktörleri olarak görülmüş olan Ruhani-Obama uzlaşısında –süreçte çok önemli katkıları görmezden gelinse de– Türkiye’nin iştirakini yadsımak mümkün değildir. Hakkı teslim etmek gerekirse; 2015 yılında Nükleer Barış’la neticelenecek İran’la bu uzlaşıya ulaşılmasında Türkiye’nin payı ve katkısı büyüktür. Türkiye, bu diplomatik gelişmede de Doğu-Batı dünyaları arasındaki köprü vazifesini ve arabuluculuk işlevini başarıyla icra etmiştir. Bu çalışmada, Obama-Ruhani görüşmesi ile başlatılan nükleer müzakereler, İran-Batı yakınlaşması, Türkiye’nin sürece katkıları ve ulaşılan ABD ile İran arasındaki diplomatik uzlaşının bölgeye ve küresel siyasete etkileri ele alınmış; çalışma, Türkiye’nin sürece katkısının en yoğun olduğu 2012–2014 dönemi ile sınırlandırılmıştır.
Keywords
Abstract
Having considered the rapprochement of Iran and the West is a crucial and important step towards the rapprochement of the East and the West in one respect, the negotiations that the US and Europe conducted with Iran on the nuclear negotiations point to a ‘softening’ between the East and West worlds at the same time. Although the relations with Iran have begun to get tensed up by Trump's takeover of the Presidency again, the 'nuclear peace' having come with Iran is seen as ‘an extraordinary success’ which is special to President Obama and his Presidency, who is called as ‘an unsuccessful president’ by some international relations scholars and observers of foreign policy. It is not possible to deny the contribution of Turkey to reach the diplomatic and politic consensus of Ruhani-Obama, who are seen as actors of a new softening period for both Iran and the US –despite its vital contributions are ignored later–. To deliver; the share and contribution of Turkey is great to arrive at this compromise that would conclude in the nuclear agreement in 2015. Turkey has successfully managed its function to be a bridge and a mediatory between the East and the West worlds also in this diplomatic development. This study discusses the nuclear negotiations initiated by the Obama-Ruhani Interview, the Iran-West rapprochement, the intervention of Turkey during the process, and the regional and global political effects of the diplomatic reconciliation between the United States and Iran. Additionally, it has been limited with the period of 2012–2014 when Turkey’s contribution became the most intensive.
