The Internal Opposition, the 1911 Congress and the Program of the Ottoman Committee of Union and Progress
Author :
Abstract
1908 yılında Osmanlı İmparatorluğu’nda İkinci Meşrutiyet dönemi başlamıştır. Sultan II. Abdülhamit’i parlamentoyu yeniden toplantıya çağırmaya ve anayasayı yeniden yürürlüğe koymaya zorlayan Osmanlı ittihat ve Terakki Cemiyeti, iktidarı doğrudan üzerine almamış; bir denetleme iktidarı kurmakla yetinmiştir. İttihat ve Terakki, gerçekleştirmeyi hedeflediği sosyal, ekonomik ve siyasal dönüşümleri hayata geçirmeye çalışırken sadece dışardan gelen muhalefetle değil, kendi içerisinden çıkan muhalefet ile de uğraşmak zorunda kalmıştır. Bu muhalefet hareketi 1911 yılında belirginleşmiş ve İttihat ve Terakki Merkezi Umumisini oldukça zorlamıştır. Bu çalışmada 1911 yılında ortaya çıkan Meclis-i Mebusan’daki İttihatçı milletvekillerinin oluşturduğu Fırka ile İttihat ve Terakki’nin ana karar alıcı organı olan Merkez-i Umumi arasındaki çatışma ve özellikle Merkez-i Umumi tarafından sorunun halledilmesi, 1911 Kongresi ve bu kongrede hazırlanan 1911 Siyasi programı çerçevesinde analiz edilmiştir. Çalışmanın bulgularına göre, iç muhalefete karşı çözüm geliştirme çabası içerisinde, 1911 Kongresi ve bu kongrede hazırlanan 1911 Siyasi Programı İttihat ve Terakki’nin liberal ilkelerinin bir kısmından vazgeçtiğini ve dolayısıyla otoriter bir yöne doğru kaymakta olduğunun işaretlerini oluşturmuşlardır.
Keywords
Abstract
In 1908, the Second Constitutional Era began in the Ottoman Empire. The Ottoman Committee of Union and Progress (CUP) which forced Abdulhamit the Second to call the parliament again and put the constitution back into force had not taken power directly; but established a supervisory power. The Union and Progress had to deal with not only the opposition from the outside, but also the opposition from within, while trying to realize the social, economic and political transformations that it aimed to achieve. The movement of internal opposition became more evident in 1911, and the became more challenging for the Central Committee of the Union and Progress. In this study, the conflict between the Party which was constituted by the deputy members of the Committee of Union and Progress and the central decision-making body, namely the Central Committee of the CUP and in particular the settlement of the problem by the Central Committee, has been analyzed within the framework of 1911 Congress and the Political Program of the CUP. Within this context it can be said on the examination of the Congress and the Political program that the CUP, in an effort to find a solution against the internal opposition within the party, gave up some of its principles depending on liberalism and thus was becoming an authoritarian committee.
